donderdag 7 april 2016

Jos de Rooij, de man van NOORD.

Jos de Rooij
Mijn muzikale carriere begon op straat. Daar liggen mijn roots. Straatmuzikanten, daar heb ik dan ook wat mee. Soms loop ik ze straal voorbij, maar mijn oren horen precies wat ze doen. Soms blijf ik even staan en geef ze een eurootje (hangt een beetje van mijn bui af J )
Er zijn muzikanten die opvallen, niet alleen door hun muziek maar  ook door hun uitstraling. Jos de Rooij was zo’n iemand.  Jos, een indrukwekkende man met lang grijs haar en een baard. Hij speelde wekelijks in het winkelcentrum van Amsterdam-Noord met zijn accordeon en samen met zijn vriend, een jongeman met het syndroom van Down, die mondharmonica speelde. Dat werd door de jaren heen een vertrouwd beeld. Een vertrouwd geluid. Die man met die lange haren en helder blauwe ogen.  Ik wist toen nog niet dat hij Jos heette.
Jos kwam ik de eerste jaren toen ik hier in Noord woonde,  tegen op verschillende locaties in Amsterdam. Eigenlijk weet ik niet eens meer wanneer ik hem voor het eerst echt aansprak en hem leerde kennen.
Eén van mijn eerste herinneringen aan hem is dat hij mij een keer een opname stuurde van een liedje. Het was mijn eigen liedje maar hij had hem ingezongen.  Ik weet niet meer hoe hij daar aan kwam, waarschijnlijk had hij het van youtube gehaald( By My Side). Hij had het vertaald naar het Nederlands en vroeg wat ik er van vond. Ik vond het erg verrassend. Waarom? Ten eerste omdat het  liedje dat ik had geschreven eigenlijk een beetje een triest liejde is , maar Jos had er iets heel swingends van gemaakt. Het swingde de pan uit, man! ( Hij zei later dat hij het akkoordenschema met de melodie heel lekker vond.)  Ten tweede, zijn vertaling had niet helemaal de sfeer zoals ik het bedoeld had. Dat vond ik niet zo erg, eerder interessant. Wat grappig hoe een ander een liedje van mij interpreteerde. Wij hebben daar later uitgebreid over gesproken.Hoe een tekst past bij het innerlijk en de beleving van het individu. Heel leerzaam!
 Wat mij, ten derde heel erg opviel was de kwaliteit van zijn opname. Die klonk erg goed. Daarom vroeg ik hem veel later eens of ik een liedje bij hem kon opnemen. Beetje brutale vraag, maar hij stemde meteen toe. Zo kwam ik bij hem thuis. Zijn thuis. Ik voelde me meteen thuis bij hem. Zijn kleine huisje, zo eenvoudig. Een mannenhuisje. Haha. En dan zo’n kopje thee of kopje koffie, weetjewel. Zoals mannen dat dan zetten.

En dan zat ik op zijn bank en dan spraken we over muziek. Jos maakte Nederlandstalige muziek en ik schrijf in het Engels. Jos stimuleerde mij om Nederlandstalig te schrijven, en jawel, ik heb daarna ook wat geschreven, niet slecht, al zeg ik het zelf J
En hij vertelde hoe hij in het leven stond. En hoe hij zijn producties maakte. En hij liet zijn muziek horen. En wij maakten opnames en spraken over Noordelingen en de Van der Pekbuurt en muzikanten en muziek en Cuba.
Wat mij het meest is bijgebleven is dit:  Jos heeft mij een paar maal gevraagd om te zingen op de 4 mei Herdenking in Noord. Hiervoor gingen wij repeteren bij hem thuis. Jos zijn familie van vaderskant  is in de Tweede Wereldoorlog omgekomen in het concentratiekamp Sobibor. Ondanks deze verschrikkelijke tragedie hadden wij een hele intieme, knusse, gezellige en humoristische repetitie. Met volle overgave speelde hij zijn lied dat  hij geschreven had over Harry, de man van Noord die een aanslag overleefde in de Tweede Wereldoorlog.  En de muziek maakte dat wij ons fijn voelden en de muziek maakte ons vrolijk! Dat vond ik heel erg bijzonder van deze repetities.
In zijn huiskamertje hingen portretten van communisten. Hij was een groot voorstander van absolute gelijkheid. Hij maakte zich druk om minderheden. Hij had een groot gevoel voor rechtvaardigheid. Daarnaast  streed voor het behoud van zijn buurt, en voor de stem van het volk. Het volk ! Daar gaat het om!  Het oprechte contact tussen de mensen!
Met hartstocht voor het Nederlandse lied liet hij me gedichten lezen om mij te leren dat taal niet zomaar iets is. Taal is een KUNST. Het lied is een KUNST.
Jos maakte een muziekopname van een liedje dat geschreven was door mijn dochter Rachel en mij.  Rachel moest het liedje inleveren op haar school voor het vak Nederlands. Jos maakte er een hele mooie kwaliteitsproductie van, en zij kreeg er een tien voor!
En toen ik vroeg: “Jos, ik wil je graag bedanken, wat kan ik voor je doen?” Toen zei hij: “Annette, schrijf een liedje voor mij over Amsterdam-Noord, voor mijn CD. Amsterdam-Noord, het stadsdeel waar wij wonen en leven. ” En dat heb ik gedaan. En het is een hele eer dat het op zijn CD staat.
En hij kwam langs als ik speelde op de Pekmarkt. En hij zei: “Ga naar meneer Arbeider, of naar dat café, daar moet je gaan spelen, dat is wat voor jou.” Jos stimuleerde mij, hij liet mij voelen dat hij vertrouwen in mij had. En dat was heel erg belangrijk voor mijn onzekere zijn.
En eindelijk kwam hij langs bij SWAN, afgelopen vrijdag, 1 april.  Ik had het hem laatst nog weer gevraagd: “Wanneer kom je nou, Jos” . “Ahh,” zei hij, “Ik moet altijd ergens spelen op vrijdag..”  En ineens kreeg ik vorige week een mailtje: “Hey Annet, ik ben vrij vrijdag, dus ik kom. Accordeon meenemen?”
Ja, natuurlijk Jos!!! De lijst is bomvol, maar jij gaat ZEKER spelen!!! Neem mee dat ding!”
Hij was er bij toen we de Purmerendse dichter Ger Belmer herdachten in de Noorderparkkamer op een speciaal ingelaste SWAN-avond.  Hij vertelde toen over zijn kroegenleven en hoe hij en Ger het Nederlandse lied op een hoog niveau brachten. Heel indrukwekkend. Hij baalde er een beetje van dat ik die avond “By My Side” niet had gespeeld, zei hij later.
En afgelopen vrijdag, toen hij dus bij SWAN gekomen was,  zei hij nog wat een indruk die herdenkingsavond op hem gemaakt had. En bijna vroeg ik hem: ‘Hey, Jos, zal ik het ook voor jou organiseren, zou je dat willen?” Maar in plaats daarvan maakten wij een selfie. Een selfie die ik die nacht, toen ik eenmaal thuis de foto terugzag op mijn PC,  zo mooi en intiem vond,  dat ik hem op mn smartphone uitvergrootte. En diezelfde selfie bleef maar door mijn hoofd spoken toen ik dinsdag naar zijn huis fietste. Omdat ik een gerucht gehoord had dat hij met een ambulance was opgehaald. En ik maakte mij grote zorgen.
Nee, nee, nee, gonsde het in mijn hoofd. Nee, het mag niet Jos zijn. En ik fietste over de Adelaarsweg en toen hoorde ik Jos. Hij zei: “Tja, het ging een beetje snel, ik kon er ook verder niks aan doen”. Of zoiets. En ik zei: Nee, nee, nee.
Ik belde bij hem aan, tegen beter weten in. Zijn buurvrouw stond buiten. Ik vroeg: wat is er met Jos aan de hand? En zij vertelde mij dat hij naar het OLVG was gebracht.
En wat er daarna gebeurde heeft een enorme indruk achtergelaten en ik ben er ontzettend verdrietig van.
Jos is heengegaan.  En mijn hart doet pijn. Maar Jos heeft mij een heel groot geschenk gegeven. Dat ik hem mocht meemaken, tot op zijn laatste dag. Dank je wel, lieve, lieve Jos XXXX
En ik heb “By My Side” voor je gezongen.
Heel veel liefs,

Annette




dinsdag 5 april 2016

Giels talentenjacht

Okay dan... ik heb de verleiding dan toch niet kunnen weerstaan...
Al weet ik dat ik geen schijn van kans maak; ik kon het niet laten. Misschien ook weer Drunk Again en zo heb ik in een roes al mijn emailcontacten een mailtje gestuurd of ze mijn jacht op views en likes willen belonen, al denk ik dat ik het beter niet moet vragen... want waar gaat het nu werkelijk om.
Mijn lieve, lieve zanglerares was boos, echt boos, want het gaat niet om views en likes, het gaat om ZINGEN en om MUZIEK!
Maar toch... dank jullie wel voor de support, soms heb je dat toch nodig. Geloof in jezelf en het willen delen van je ervaringen, je emoties en je muziek. Dank, lief publiek! Voor mij kan het niet meer stuk!



Chiels talentenjacht

Translate